Resim  -  18.06.2010 - 18:22             Resim tablosu herşeyden önce bir kurgu ustalığıdır. Bir tabloda             izleyiciyi çeken en büyük şeyin desendeki matematiksel denge             olduğunu düşünürüm. Bu denge, evrendeki o büyük armoninin bir             yansıması gibidir.             İzleyici farkında olmadan, bu uyumu algıladığı zaman tabloyu güzel             bulur. Bu durağan bir denge değildir. Tam aksine devingen bir             dengedir. Bu denge halinde bir uyum söz konusudur. Ve göz ister             istemez bu dengeyi arar.             İşte büyük sanat eserleri bu üstün uyumu barındırır. Uyum ise beli             bir oran sonucu ortaya çıkar. Bütün bu oran ve uyumun temeli             matematiksel bir düzenleme ile gerçekleşir.             Resim tablosundaki bu matematiksel düzenleme ile, tabloda yer alan             figür ve renkler belli bir sıralanış arz eder. Bu düzenleme izleyeni             içine çekip resimin içeriğindeki ifadeyi, mesajı izleyiciye iletir.             Günümüzden 2400 yıl önce Platon "düzensiz bir şey güzel olamaz."der.             Eski Yunan uygarlığı, güzelliği bir varlığın iç düzeninde, ya da             çeşitli varlıkların uyumlu topluluğunda arıyordu. Platon             felsefesinin etkilerini yaygın bir şekilde hissettiğimiz Yunan             sanatında iki zıt kuvvet birbirini etkisiz hale getirerek, uyum ve             simetriyi oluştururdu. Çağlar öncesinin güzellik anlayışının             oluşturan bu estetik kuram üzerine pek çok ilaveler yapılarak             günümüz estetiği oluşturuldu.             Resim sanatı ifade aracı olarak matematiğin alt dalları olan;             aritmetiği(oran) ve geometriyi(perspektifi) içinde barındırır.             Resimdeki matematiksel düzeneğin gerçekleşmesine en büyük yardımcı             perspektiftir. Perspektifin resime girişi 14. yy.dır. Perspektifle             iki yüzeyli tuvale üçüncü yüzey yani derinlik eklenmiştir. Tuval             üzerindeki iki boyutlu figürler perspektifin etkisiyle üç boyutlu             görünürler. Perspektifin yanı sıra renklerin de açıklı koyulu             uygulanışıyla perspektif etkisi yaratılır veya desteklenir.             Bilindiği gibi Rönesans sanatla birlikte biliminde insan hayatının             yönünü belirlediği dönemdir. Doğaya yönelen sanatçı nesnelerin             doğadaki görüntüsüne benzeyen resimler yaparken en çok matematiksel             bilgilere gereksinim duyuyordu. Bu dönemde resime giren perspektif,             figürler arası uzaklığa bağlı görünüşleri düzenler. Dolayısıyla             gözün görmeye alıştığı mesafeye bağlı figür boyutları aynı             düzenlenişle tuvale aktarılır.             Resimde matematik doruk noktasına Rönesansla, perspektif kuramıyla             ulaştı. Özellikle L.da Vinci'nin "İsanın son akşam yemeği" adlı             tablosu geometrinin yani perspektif kurallarının, sanatsal anlamda             kullanılışının en güzel örneklerinden biridir. Perspektifi resminde             ilk uygulayan ressam Giotto'dur. Perspektifi geometri düzenine ve             çizgi perspektifine en etkili uygulayan ise, ressam P.Uccello'dur.             Sonraki çağlarda, resimde matematiğin öteki alt dalı olan             aritmetiğin yani oranın en etkin kullanıldığı dönemlerden biri de             ekspresyonizm, özellikle de kübizm akımıdır. Ressam Cezanne'nın             eserlerinde ustaca uyguladığı matematiksel fomlar ile, resimdeki             algıyı güçlendiren bir ifade kazandırmıştır. Picasso ise, nesnenin             içsel yapısını da resmin konusu yaparak, geometrik düzenlemelerle             eserlerinde hacimsel formlar oluşturmuştur. Nesneleri parçalara             ayırarak, farklı açılardan görünüşleriyle resmeden kübistler             matematiği resimde en yaygın kullananlardır.             19.yy resimde pek çok akımın, arayışın öne çıktığı dönemdir.             Özellikle Dışavurumcular ifadeci resim anlayışlarını dile getirirken             matematiği resimin baş ögesi haline getirdiler. Örneğin:Mondrian,             Klein ve Malevich, matematiksel formları resimlerinde yoğun bir             şekilde kullandılar.             Sanatçı hiç kuşkusuz yetenekli bir insandır. Ancak sanat insanında             var olan yeteneğin yanı sıra, sanatçının en büyük dayanağı             matematiksel zekaya sahip olmasıdır. Aslında yüksek bir matematiksel             düzenek olan evrenin küçük bir örneğidir sanat eseri. Sanatçının             özgün bir kurgulamayla hayata aktardığı bu uyum belki de evrenin             gizil şifrelerini barındırdığı için her çağda insanlırın             vazgeçilmezi olmuştur.